De afgelopen jaren heb ik me gespecialiseerd in zelfbewuste emoties. Dat zijn de gevoelens die ontstaan in relatie tot anderen. De gevoelens die ervoor zorgen dat je de neiging hebt je onzichtbaar te maken, je oneindig onzeker te voelen, te twijfelen aan je acties, te blijven overdenken of je iets wel juist hebt gedaan, je niet goed genoeg te voelen als mens, niet goed genoeg om bepaalde taken of zaken aan te gaan. Die je laten twijfelen aan wie jij bent en wat je te brengen hebt in de wereld (want anderen doen dat ook, of beter, of al langer of…)
Ik weet dat ik goud in handen heb. Omdat het inmiddels zoveel mensen geholpen heeft. Omdat het levens verandert. En omdat praten erover verbinding brengt, zo ook in mijn Facebookgroep. Ik ben dankbaar voor alle verhalen en vragen en spiegels en zie hoeveel het de leden brengt. Het raakt me als mensen hun ervaringen beginnen te delen, verbondenheid voelen, ervaren hoeveel ze daarmee voor anderen kunnen betekenen.
En daar begint het te knellen. Want als dat al zoveel brengt, hoeveel is dan mogelijk als je jezelf er echt in onderdompelt? (ik weet hoeveel dat is, het heeft mijn leven 180 graden gedraaid). Als iemand mij 15 jaar geleden had gezegd dat het mogelijk was om me te voelen zoals ik me nu voel had ik daar gerust 10.000 euro voor over had gehad. En toch had ik er waarschijnlijk voor bedankt om naar de andere kant van het land te reizen voor een lezing. Waarom is dat? Waarom voelde ik toen dat een dag over Falen veel te eng zou zijn, dat een cursus voor 600 euro onbetaalbaar was? Welke uitvluchten geloofde ik en ontnam ik mezelf daarmee een groeikans?
Het raakt me elke keer als Brene Brown zegt dat ze blij is haar onderzoek over schaamte aan de kant heeft kunnen zetten want iedereen praat liever over kwetsbaarheid dan over schaamte. En dat terwijl juist dit terrein van haar onderzoek zoveel voor me betekend heeft. Want nu sta ik aan de andere kant. En vind ik daar iets van. Ik zit op het kruispunt van mogelijkheden. Mijn bedrijfsruimte heb ik eind mei leeg geruimd, hij was te klein geworden. Bij Feniks heb ik doorgegeven dat ik volgend schooljaar minder ga werken. En dat betekend dat ik vrijheid heb om ‘in den lande’ trainingslocaties te huren en ik voor meer mensen ‘iets’ kan betekenen.
Als ze dat willen….
of…
is het…
als IK dat wil?
Los van de ander.
Los van welke redenen dan ook.
Durf ik zo groots te denken dat ik enkel het thema ‘an sich’ zonder context durf te gaan bieden aan eenieder die er meer over wil weten?
Docenten, huisartsen, psychologen, jeugdwerkers, HB/HSP begeleiders…
whoeaaaaa..
erover denken is al eng.
Bibbers in mijn benen.
Volgens mij ga ik de goede kant op…